бэ́лька
(польск. belka, ад ням. Balken)
драўляны або жалезабетонны брус, які служыць для падтрымкі столі, падлогі.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
вы́сіцца, ‑сіцца; незак.
Уздымацца над навакольнымі прадметамі. У цэнтры паляны высіўся двухпавярховы драўляны дом з невялікім садам, агародам і гаспадарчымі прыбудовамі. В. Вольскі. Шпіталь быў недалёка, у невялічкім парку, дзе ціха высіліся стагоднія ліпы і вязы. Мележ.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ко́нязь ’драўляны слуп’ (Яшк.). Да конавязь ’слуп, да якога прывязваюць коней’ (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
дзёгаць м Teer m -s, -e;
драўля́ны дзёг Hólzteer m;
◊ лы́жка дзёгцю ў бо́чцы мёду ein Trópfen Wérmut im Fréudenbecher
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
га́шпіль
(ням. Haspel = матавіла, калаўрот)
драўляны або бетонны бак з мешалкай для прамывання, змякчэння і дублення шкур.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
дуду́к
(тур. düdük)
духавы драўляны музычны інструмент у выглядзе трубкі з 9 адтулінамі, пашыраны ў народаў Каўказа.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
◎ Плёскаўка, плёцкаўка ’вялікі драўляны молат для разбівання камякоў на полі’ (Касп.). Да плёскаць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Капарэ́ц ’драўляны блок, які выкарыстоўваецца дляпадымання вулляў на дрэва’ (Сержп. Бортн.). Да капар© (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Пражо́к ’драўляны -пруток’ (Сл. ПЗБ). Да пражыць, параўн.: паторкаем на яго грыбоў і — ў печ.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
кло́цік
(ад гал. kloot = шар)
металічны або драўляны круг з выступаючымі краямі на верхнім канцы мачты або флагштока.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)