двухвуглякі́слы, ‑ая, ‑ае.

Які змяшчае ў сабе дзве часткі вуглекіслаты. Двухвуглякіслая сода.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

недагру́з, ‑у, м.

Тое, што і недагрузка. Недагруз вагона. Недагруз дзве тоны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

раўнабе́драны, ‑ая, ‑ае.

Які мае дзве роўныя стораны (пра трохвугольнік). Раўнабедраныя трохвугольнікі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

біфіля́р

(ад бі- + лац. filum = нітка)

электрычны праваднік, складзены ў дзве столкі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

па́ра

(ст.-польск. para, ад с.-в.-ням. pār)

1) два аднолькавыя сіметрычныя прадметы, якія складаюць адно цэлае;

2) дзве асобы або дзве жывёліны рознага полу;

3) запрэжка з дваіх коней.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

firstly [ˈfɜ:stli] adv. па-пе́ршае;

There are two reasons for my refusal. Firstly,… Мая адмова мае дзве прычыны. Па-першае, …

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

прадрукава́ць, ‑кую, ‑куеш, ‑куе; зак.

Затраціць пэўны час на друкаванне. Прадрукаваць дзве гадзіны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трасці́ць, трашчу, тросціш, тросціць; незак., што.

Спец. Злучаць разам дзве або некалькі нітак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

біфурка́цыя, ‑і, ж.

Раздзяленне ракі, крывяноснага сасуда і інш. на дзве галіны. Біфуркацыя рэк.

[Лац. bifurcatio — раздваенне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скабі́ць, ‑блю, ‑біш, ‑біць; незак., што.

Спец. Звязваць скабой, скобамі дзве якія‑н. часткі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)