штурхатня́, ‑і, ж.

Разм. Тое, што і штурханіна. Шум і штурхатня ў невялікім пакоіку.. надакучылі Міхасю і Сяргею і прымушалі іх часта выходзіць на двор пакурыць. Сіўцоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

áussteigen

* vi (s) выхо́дзіць, сыхо́дзіць, выса́джвацца; разм. выла́зіць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

fréikommen

* аддз. vi (s) вызваля́цца, выхо́дзіць на во́лю

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

rebellíeren

vi узбунтава́цца; выхо́дзіць з сябе; узня́ць паўста́нне [бунт]

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

арлекі́н, ‑а, м.

Традыцыйны персанаж італьянскай «камедыі масак», слуга-блазан у касцюме з рознакаляровых шматкоў і ў чорнай паўмасцы, надораны дасціпнасцю і ўменнем спрытна выходзіць са складанага становішча.

[Іт. arlecchino.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ао́рта, ‑ы, ДМ ‑рце, ж.

Галоўная артэрыя ў арганізме пазваночных і чалавека, якая выходзіць з левага жалудачка сэрца і жывіць артэрыяльнай крывёю ўсе органы цела, акрамя лёгкіх.

[Грэч. aorte.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дзяру́жны, ‑ая, ‑ае.

Зроблены з дзяругі (у 1 знач.). Дзяружны мяшок. □ Прачыняюцца ў сенцах дзверы, і на двор выходзіць у зрэбнай сарочцы і дзяружных штанах барадаты чалавек. Мурашка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

исходи́ть​II несов.

1. (выходить откуда-л.) уст. выхо́дзіць, ісці́;

2. (от кого, чего, из чего — иметь источником) выхо́дзіць, пахо́дзіць; (идти) ісці́;

све́дения исхо́дят из достове́рных исто́чников зве́сткі іду́ць (пахо́дзяць) з вераго́дных крыні́ц;

от цветка́ исхо́дит арома́т ад кве́ткі ідзе́ пах;

слух исхо́дит от него́ чу́тка ідзе́ (пахо́дзіць) ад яго́;

3. (основываться на чём-л.) зыхо́дзіць, выхо́дзіць;

исходи́ть из предположе́ния зыхо́дзіць з меркава́ння.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

áustreten

*

1.

vt выто́птваць; сто́птваць

2.

vi (s)

1) выбыва́ць (з арганізацыі)

2) выхо́дзіць (з берагоў)

3) выхо́дзіць (у прыбіральню)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

спатайка́, прысл.

Разм. Тое, што і спотайку. Сям-там з хат пачалі выходзіць на вуліцу жанкі, спатайка глянуць, што за лямант. Пальчэўскі. Спатайка праціснуўся [Карпусь] каля печы да парога. Баранавых.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)