structural

[ˈstrʌktʃərəl]

adj.

1) будаўні́чы, канструкцы́йны

structural steel — будаўні́чая сталь

2) структу́рны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

structural [ˈstrʌktʃərəl] adj.

1. структу́рны;

structural geology тэкто́ніка

2. будаўні́чы, канструкты́ўны;

a structural engineer інжыне́р-будаўні́к;

structural engineering будаўні́чая тэ́хніка

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

будаўні́цтва, -а, н.

1. Галіна навукі і тэхнікі, якая займаецца будоўляй і рэканструкцыяй дамоў, збудаванняў.

2. Узвядзенне будынка або якога-н. іншага збудавання.

Б. спартыўнага комплексу.

3. Будаўнічы аб’ект, а таксама месца, дзе вядзецца будоўля.

Наведаць б.

4. перан. Стварэнне, арганізацыя чаго-н.

Культурнае б.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

перлі́т, ‑у, М ‑ліце, м.

Спец.

1. Шклопадобная вулканічная парода, якая выкарыстоўваецца як будаўнічы і ізаляцыйны матэрыял.

2. Адна са структурных частак жалезавугляродзістых сплаваў (сталі, чыгуну).

[Фр. perlite.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

керамзі́т, ‑у, М ‑зіце, м.

Порысты будаўнічы матэрыял у выглядзе гравію або шчэбеню, які вырабляецца паскораным абпальваннем легкаплаўкіх глін і прымяняецца для атрымання лёгкага бетону і жалезабетону.

[Грэч. kéramos — гліна.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

туф, ‑у, м.

Порыстая горная парода вулканічнага або асадкавага паходжання, якая выкарыстоўваецца як будаўнічы матэрыял. Вапнавы туф. □ У аддзелцы калон упершыню выкарыстаны .. туф, дэкаратыўная кераміка, чаканка. «ЛіМ».

[Ад лац. tofus.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

азбацэме́нт

[ад азб(ест) + цэмент]

будаўнічы матэрыял з воднай сумесі цэменту і азбесту.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

budowniczy

1. будаўнічы; архітэктурны;

2. м. будаўнік; архітэктар; дойлід

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

блок³, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Частка якой-н. пабудовы, машыны і пад., якая сама складаецца з дэталей.

Б. цыліндраў.

2. Штучна зроблены з бетоннай сумесі будаўнічы матэрыял у выглядзе вялікай цагліны.

Шлакабетонны б.

3. Комплекс будынкаў аднолькавага прызначэння.

Хірургічны б.

|| прым. бло́чны, -ая, -ае (да 2 і 3 знач.).

Блочнае будаўніцтва.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

фібралі́т, ‑у, М ‑ліце, м.

Спец. Будаўнічы матэрыял у форме прасаваных пліт з раслінных валокнаў, драўляных стружак, касіры, звязаных звычайна цэментам. — Дык вось які ён, фібраліт, — гаварыў Фамін, разглядаючы шэрыя цэментаваныя пліты. «Звязда».

[Ад лац. fibra — валакно і грэч. líthos — камень.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)