Verbum

анлайнавы слоўнік

prey¹ [preɪ] n.

1. ахвя́ра (пра чалавека)

2. здабы́ча (пра звера, птушку);

birds of prey драпе́жныя пту́шкі

♦

be/fall prey to smth. fml быць/па́сці ахвя́рай чаго́-н.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

homely

[ˈhoʊmli]

adj.

1) про́сты, штодзённы, сьці́плы

homely food — про́стая е́жа

2) про́сты, сьці́плы, сво́йскі (пра чалаве́ка)

3) брыдкі, непрыго́жы, несамаві́ты

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

obtuse

[əbˈtu:s]

1) тупы́

obtuse angle — тупы́ кут

2) тупы́, няздо́льны, няке́млівы (пра чалаве́ка)

3) прыту́плены, асла́блы (пра слых, зрок)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

poison

[ˈpɔɪzən]

атру́та f.

1) атру́чваць (чалаве́ка, ваду́)

2) нацко́ўваць, падбухто́рваць супро́ць каго́

adj.

атру́тны, ядаві́ты

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

ве́цер, ве́тру, мн. вятры́, вятро́ў, м.

Рух паветра ў гарызантальным напрамку.

Моцны в.

Спадарожны в.

Паўднёвы в.

Подых ветру.

Стаяць на ветры (там, дзе дзьме моцны вецер).

◊

Кідаць словы на вецер (разм.) — гаварыць упустую, дарэмна ці неабдумана.

Вецер у галаве ў каго (разм., неадабр.) — пра легкадумнага чалавека.

Ветрам падшыты або падбіты (разм.) — пра легкадумнага чалавека, а таксама пра адзенне без цёплай падкладкі.

Трымаць нос па ветры — прыстасоўвацца да абставін.

Шукаць ветру ў полі — пра дарэмныя пошукі.

Куды вецер дзьме — прыстасоўвацца да большасці думак, поглядаў, густаў.

|| памянш. ве́трык, -у, м. З ветрыкам (пра язду: вельмі хутка; разм.).

|| прым. ве́травы, -ая, -ае і ветравы́, -а́я, -о́е (спец.).

Ве́травы подых.

Ветравое шкло (у аўтамашынах).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

це́ла, -а, мн. -ы, цел, н.

1. Матэрыя, рэчыва, што так ці інакш абмежавана ў прасторы; асобны прадмет у прасторы.

Цвёрдае ц.

Газападобнае ц.

Геаметрычнае ц.

2. Арганізм чалавека або жывёлы ў яго знешніх, фізічных формах.

Часткі цела.

3. Тулава, корпус чалавека, жывёлы, птушкі.

Ц. ў сіняках.

4. Асноўная частка, корпус чаго-н. (спец.).

Ц. гарматы.

◊

(Быць) у целе (разм.) — быць поўным, укормленым, сытым.

Спасці з цела (разм.) — схуднець.

Трымаць у чорным целе каго (разм.) — сурова, строга абыходзіцца з кім-н.

|| памянш. це́льца, -а, мн. -ы, -аў, н. (да 2 знач.).

|| прым. цяле́сны, -ая, -ае (да 1 і 2 знач.).

Цялесныя ўласцівасці шара.

Духоўныя і цялесныя сілы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

радні́ць несов., в разн. знач. родни́ть;

р. адну́ сям’ю́ з друго́й — родни́ть одну́ семью́ с друго́й;

цэ́лы рад адзна́к р. чалаве́ка і ма́лпу — це́лый ряд при́знаков родни́т челове́ка и обезья́ну

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

Мгла, мг̌ла ’імжа’ (Бес., Яруш., Сл. ПЗБ), ’тое, што выходзіць з магілы і можа забіць чалавека на месцы’ (Федар. 1). Да імгла́ (гл.). Адсутнасць пратэтычнага і‑ і ‑г̌‑ пад уплывам польск. мовы. Больш падрабязна гл. Мяркулава, Этимология–1973, 59.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Прышчу́ра ’падслепаваты чалавек’ (Бяльк.). З рус. прищура ’пра чалавека, які мае звычку жмурыць вочы’ < прищуриться ’прыжмурыцца’, параўн. прывальваць ’прыжмурваць’ (ТС) пры скаліць зубы ’смяяцца’ (там жа), што, магчыма, сведчыць пра сувязь з шчэрыць (гл.), якую адмаўляе Фасмер (4, 511).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Пустамало́т ’балбатун; чалавек, які без сэнсу гаворыць, крычыць’ (ТСБМ, Шат., Варл.; бялын., Янк. Мат.; міёр., З нар. сл.; карм., гом., Мат. Гом.), пустамало́ціць ’балбатаць, плявузгаць’ (Шат.). Ад пусты́ (гл.) і малаці́ць; параўн. апісальнае народнае пуста́я малата́рня пра такога чалавека.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)