believer

[bɪˈli:vər]

n.

1) асо́ба, яка́я ве́рыць

2) ве́рнік -а m., ве́рніца f.

3) пасьлядо́ўнік -а m., пасьлядо́ўніца f. (не́йкае ідэ́і)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

Stróhmann

m -es, -männer

1) саламя́нае пу́дзіла

2) перан. падстаўна́я асо́ба, марыяне́тка

héiliger [geréchter] ~! — Бо́жухна!; ах ты, Бо́жа мі́лы! (вокліч здзіўлення)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Existénz

f -, -en

1) існава́нне

2) сро́дкі існава́ння

kéine síchere ~ háben — не мець дастатко́ва сро́дкаў да існава́ння

3) чалаве́к, асо́ба

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

first person [ˌfɜ:stˈpɜ:sn] n. the first person ling. пе́ршая асо́ба (пра займеннікі і формы дзеяслова);

in the first person ад пе́ршай асо́бы;

The novel is written in the first person. Раман напісаны ад першай асобы.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Лупе́зца ’рабаўнік’ (Гарб.), ст.-бел. лупежца, лупезца ’асоба, якая гвалтам адбірае што-небудзь у вялікай колькасці’ (XVI ст.) запазычана са ст.-польск. łupieżca, łupiezca ’тс’ (Булыка, Лекс. запазыч., 21). Бел. словам было лупежнік (гл. лупе́ж), якое да прасл. lupežьnikъ (Слаўскі, 5, 338). Карскі (Труды, 205) залічае гэту лексему да паланізмаў у бел. мове — няма падстаў.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

каменда́нт, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м.

1. Начальнік войск крэпасці або ўмацаванага раёна.

2. Вайсковы начальнік, які наглядае за дысцыплінай, парадкам і правільным нясеннем службы ў гарнізоне.

К. горада.

К. лагера.

3. Асоба, адказная за які-н. грамадскі будынак.

К. інтэрната.

|| прым. каменда́нцкі, -ая, -ае.

○

Каменданцкая гадзіна — забарона без спецыяльнага дазволу з’яўляцца на вуліцы населенага пункта ў пэўны час пры аб’яўленні ваеннага або асаднага становішча.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

наста́ўнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Той, хто выкладае ў школе, а таксама наогул асоба, якая вучыць чаму-н.

Н. мовы і літаратуры.

2. Той, хто наогул з’яўляецца натхняльнікам, хто кіруе, вучыць чаму-н.

Духоўныя настаўнікі.

3. Той, хто дапамагае каму-н. асвоіць спецыяльнасць на прадпрыемстве, прывівае працоўныя навыкі.

|| ж. наста́ўніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. наста́ўніцкі, -ая, -ае (да 1 знач.).

Н. калектыў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

ві-ай-пі́

[англ. VIP, ад v(ery) i(mportant) p(erson) = надта важная асоба]

славутасць; аўтарытэтная, уплывовая і прывілеяваная асоба.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

заціка́ўлена прысл, заціка́ўлены interessíert (у чым-н an D); betéiligt, betróffen;

мы ўсе ў гэ́тым заціка́ўленыя wir sind álle darán interessíert;

заціка́ўленая асо́ба, заціка́ўлены бок Interessént m -en, -en; Betéiligte (sub) m -n, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

абстыне́нт

(лац. abstinens, -ntis = які ўстрымліваецца)

асоба, якая ўстрымліваецца ад чаго-н., пераважна ад ужывання спіртных напіткаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)