Verbum

анлайнавы слоўнік

Міцыя́ (іран.) ’імасць, важная асоба’ (карэліц., Марц.). Утворана пры дапамозе экспрэсіўнага суфікса ‑ц‑ыя (напр., драг. страмо́цыя ’сорам’) ад моц ’сіла, важнасць, магутнасць’, якое з польск. moc ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

наме́снік, ‑а, м.

1. Асоба, якая замяшчае каго‑н. Знайсці сабе намесніка. □ Дзед яшчэ з усходам сонца паехаў у раённы пасёлак па новыя вуллі. А.. [Міхалку] пакінуў сваім намеснікам. Якімовіч.

2. Афіцыйная назва асобы, якая замяшчае кіраўніка. Намеснік дырэктара завода. Намеснік міністра. Намеснік па палітычнай частцы. □ Старшыню і намесніка чакала ў канцылярыі некалькі калгаснікаў. Шахавец.

3. У 14–17 стст. на Беларусі, Украіне і ў Літве — службовая асоба мясцовага кіравання.

4. Пры Кацярыне II — вайсковы начальнік намесніцтва (губерні або некалькіх губерняў).

5. У царскай Расіі 19 і 20 стст. — правіцель ускраінных абласцей краіны, які меў права вярхоўнай улады і кіраваў ад імя цара. Намеснік цара. Каўказскі намеснік.

6. Памочнік настаяцеля манастыра або давераная асоба мітрапаліта.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

consultant

[kənˈsʌltənt]

1) асо́ба, яка́я ра́іцца

2) дара́днік -а, кансульта́нт -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

diner

[ˈdaɪnər]

1) асо́ба, што абе́дае

2) ваго́н-рэстара́н; рэстара́н -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

canvasser

[ˈkænvəsər]

1) асо́ба, яка́я вэрбу́е, апы́твальнік -а m.

2) падліча́льнік галасо́ў

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

toaster

[ˈtoʊstər]

то́стар -а m.

[ˈtoʊstər]

асо́ба, яка́я прапану́е то́сты

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

клакёр

(фр. claqueur)

асоба, якая ўваходзіць у састаў клакі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

неакаланіза́тар

(ад неа- + каланізатар)

асоба, якая праводзіць палітыку неакаланіялізму.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

патэнта́т

(лац. potentatus = вярхоўная ўлада)

уст. уладар, каранаваная асоба.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

праба́нд

(ням. Proband)

зыходная асоба ў генеалогіі пэўнага роду.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)