няўсто́йлівасць ж

1. тэх Ínstabilität f -;

2. перан Labilität f -; Únbeständigkeit f -; Wánkelmütigkeit f - (пра чалавека)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

жы́ўчык м

1. (пра чалавека) разм lébhafter Mensch, Quécksilber n -s;

2. біял Sámentierchen n -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

захвалява́цца

1. (пра мора і г. д.) anfángen* zu wógen [sich zu wéllen];

2. (пра чалавека) in Errégung geráten*

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

зло́мак м

1. ein kapúttes [zerbróchenes] Ding;

2. разм (пра слабога чалавека) Schwächling m -(e)s, -e

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

разбо́рлівы

1. (пра почырк і г. д) déutlich, léserlich, lésbar, entzífferbar;

2. (пра чалавека) wählerisch, ánspruchsvoll

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

аблаву́хі

1. (з абвіслымі вушамі) schláppohrig, lángohrig;

2. перан разм (няспрытны, някемлівы – пра чалавека) úngeschickt, línkisch

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

свяжэ́ць

1. безас frisch [kühl] wérden; áuffrischen vi;

свяжэ́цье es wird frisch;

2. (пра чалавека) frisch [blühend, gesúnd] wérden

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

полюби́ть сов.

1. палюбі́ць; (почувствовать склонность) упадаба́ць, спадаба́ць;

я полюби́л э́того челове́ка я палюбі́ў (упадаба́ў) гэ́тага чалаве́ка;

он полюби́л теа́тр ён палюбі́ў тэа́тр;

2. (начать любить) пакаха́ць, палюбі́ць;

полюби́ть де́вушку пакаха́ць (палюбі́ць) дзяўчы́ну;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

◎ Но́халь ’пра чалавека з вялікім носам’ (докш., Янк. Мат.), польск. дыял. nochal ’насаты чалавек; лыч’, славац. nochal ’насаты чалавек’. Да нос, з экспрэсіўнай замерай с на х, паводле Брукнера (366), «zwykłe zgrubienie», параўн. носаль (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Мікі́ціцца ’капрызнічаць’ (ТС), мікі́цяць ’таіцца’ (брасл., Сл. ПЗБ), як і бел. змікі́ціць ’зразумець, здагадацца’ (ТСБМ), узыходзяць да імя Мікіта — абагульненая назва чалавека з пэўнымі ўласцівасцямі. Параўн. і ўкр. мики́тити ’віляць, выкручвацца, шукаць адгаворкі, нячыста дзейнічаць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)