прапаце́ць, -е́ю, -е́еш, -е́е; зак.

1. Моцна спацець, выдзеліць многа поту.

П. ад лякарства.

2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Насыціцца потам.

Шапка прапацела.

3. перан. Правесці які-н. час у цяжкай рабоце (разм.).

П. над чарцяжом дацямна.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

гарнаста́й, ‑я, м.

Пуншы драпежны звярок сямейства куніцавых, зімой белы з чорным кончыкам хваста. // Футра гэтага звярка. Шапка з гарнастая.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падшле́мнік, ‑а, м.

Шапка, якая надзяваецца пад каску, шлем. [Андрэй] наставіў каўнер, паправіў шарсцяны падшлемнік.. і хутчэй пагнаў каня. М. Ткачоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трусі́ны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да труса. Трусінае мяса. Трусіная шкура. // Зроблены з футра труса. Трусіны каўнер. Трусіная шапка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Наву́шніца ’шапка-вушанка’ (акцябр., Мат. Гом.). Відаць, мясцовы наватвор ’шапка, што адзяваецца на вушы, закрывае іх’, параўн., аднак, рус. пск. наушница ’тс’, што можа сведчыць аб адноснай старажытнасці слова на ўсходнеславянскай тэрыторыі.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

куба́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Разм.

1. Сорт пшаніцы.

2. Шапка са смушкавым аколышкам і плоскім верхам.

[Ад назвы ракі Кубані на Паўночным Каўказе.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шыншы́лавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да шыншылы, такі, як і ў шыншылы. Шыншылавае футра. // Зроблены з футра шыншылы. Шыншылавая шапка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ке́мель ’шляпа, шапка’ (Рам.), камёла < польск. арг. kanioła.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ко́цікавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да коціка ​1 (у 2 знач.). Коцікавы промысел. // Зроблены з футра коціка. Коцікавая шапка. Коцікавы каўнер.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бабёр, -бра́, мн. -бры́, -бро́ў, м.

1. Жывёліна атрада грызуноў, якая звычайна жыве ў лесе каля рэк і вадаёмаў.

2. Футра гэтай жывёліны, а таксама адзенне з такога футра.

Хадзіць у бабрах.

|| прым. бабро́вы, -ая, -ае.

Бабровая хатка.

Б. запаведнік.

Бабровая шапка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)