нары́ў, ‑рыва, м.

Гнойная пухліна на якой‑н. тканцы арганізма. Гнойны нарыў. Нарыў у горле. □ Нашы яшчэ спяць, толькі я ляжу, .. прыслухоўваючыся, як наспявае мой нарыў на руцэ, як ён пячэ і патузвае. Брыль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

tuber

[ˈtu:bər]

n.

1) Bot. клу́бень -я m.

2) пухлі́на f., гуз -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

дабрая́касны

1. (высокай якасці́) von hóher Qualität; qulitatív, hóchwertig, éinwandfrei; gedíegen;

2. мед gútartig;

дабрая́касная пухлі́на gútartige Geschwúlst

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

га́нглій

(гр. ganglion = пухліна)

1) вузел нервовых клетак і валокнаў, акружаны злучальнатканкавай абалонкай;

2) невялікая пухліна са студзяністым змесцівам (кіста), якая развілася з сустаўнай сумкі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

tumor

[ˈtu:mər]

n.

1) пухлі́на f., ту́мар -у m.

2) апу́хласьць f., гуз -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

polyp

[ˈpɑ:ləp]

n.

1) Zool. палі́п -а m.

2) Med. пухлі́на f., палі́пы (у го́рле)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Ендала́ ’вялікая нарасць або пухліна’ (ТСБМ); няясна. Магчыма, звязана з яндоўка, яндула (Яблонскіс). Параўн. яндоўка ’вялікі нос’. Аб балтыйскім паходжанні гэтай групы слоў гл. Лаўчутэ, 26.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

жаўла́к, ‑а, м.

1. Зацвярдзенне, пухліна ў выглядзе гуза на целе чалавека, жывёлы. // Мускул, які выступае на шчоках пры сцісканні сківіц. Пад карычневай плямай маёравай шчакі ўсхадзіўся жаўлак, і здавалася: на шчацэ варушыцца мыш. Лынькоў.

2. Акруглены кусок мінералу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гемангіёма

(ад гем + ангіёма)

дабраякасная пухліна, якая развіваецца з крывяносных сасудаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

палі́п, ‑а, м.

Спец.

1. Кішачнаполасцевая жывёліна з прысоскамі на адным канцы, якімі яна прымацоўваецца да нерухомага прадмета, і ротам на процілеглым канцы. Каралавы паліп.

2. Дабраякасная пухліна, звязаная ножкай са слізістай абалонкай, на якой яна размешчана. Паліпы ў носе.

[Грэч. polýpus, ад polý — многа і pus — нага.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)