дыфто́нг, -а, мн. -і, -аў, м.

У лінгвістыцы: спалучэнне двух галосных гукаў, якія вымаўляюцца злітна, як адзін гук.

|| прым. дыфтангі́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бра́згат, -у, М -гаце, м.

Гук, які ўтвараецца пры ўдары металічных прадметаў адзін аб адзін або аб што-н. цвёрдае.

Нарабіць бразгату.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

а¹, нескл., н.

Літара, якая абазначае галосны гук [а] сярэдняга рада ніжняга пад’ёму.

Доўгае а.

◊

Ад а да я — ад пачатку да канца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прыцмо́кнуць, -ну, -неш, -не; -ні́; зак.

Утварыць гук губамі, стуліўшы і хутка растуліўшы іх.

П. ад здзіўлення.

|| незак. прыцмо́кваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шмя́каць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Разм.

1. каго-што. Упускаць, кідаць, утвараючы глухі гук.

2. Стукаць, утвараючы глухі гук.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

невымо́ўны

1. невырази́мый, неопису́емый, непередава́емый, несказа́нный;

2. непроизноси́мый;

н. гук — непроизноси́мый звук

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сана́нт, ‑а, М ‑нце, м.

1. Зычны гук, пры ўтварэнні якога голас пераважае пад шумам.

2. Складаўтваральны гук; проціл. кансанант.

[Ад лац. sonans, sonantis — які гучыць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

dźwięk, ~u

м. гук;

naśladowanie ~ów — гукаперайманне;

pusty dźwięk — іран. пусты гук

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

aspirate​1 [ˈæspərət] n. ling. прыдыха́льны гук

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

fricative [ˈfrɪkətɪv] n., adj. ling. фрыкаты́ўны (гук)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)