recapture​1 [ˌri:ˈkæptʃə] n.

1. узя́цце наза́д (горада, крэпасці і да т.п.)

2. зло́ўлены ўцяка́ч

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

акро́паль, ‑я, м.

Гіст. Узвышаная ўмацаваная частка горада ў старажытных грэкаў; крэпасць, крэмль. Афінскі акропаль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

энергагаспада́рка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.

Энергетычная гаспадарка. Вайна разбурыла энергагаспадарку горада.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

глуш, -ы́, ж.

1. Густа парослы ўчастак лесу.

Лясная г.

2. Аддаленае ад паселішчаў месца; захалусце.

Жыву ў глушы, далёка ад горада.

У такую г. аўтобусы не даходзяць.

3. Позняя, глухая пара.

У такую г. людзі адпачываюць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вблизи́

1. нареч. блі́зка, паблі́зу, зблі́зку;

2. (кого, чего, от кого, чего) предлог блі́зка, паблі́зу (ад каго, чаго; каго, чаго), недалёка (ад каго, чаго);

вблизи́ го́рода блі́зка ад го́рада, блі́зка (паблі́зу) го́рада.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

агульнагарадскі́, ‑ая, ‑ое.

Агульны для ўсяго горада; аб’ядноўвае ўсе гарадскія арганізацыі, мерапрыемствы. Агульнагарадская дэманстрацыя. Агульнагарадскі суботнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пашта́мт, ‑а, М ‑мце, м.

Галоўная паштовая ўстанова горада. [Грыбаў:] Мяцежнікі спрабавалі адбіць паштамт і тэлеграф. Мележ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дакаці́ць, -качу́, -ко́ціш, -ко́ціць; -ко́чаны; зак.

1. каго-што. Коцячы, перамясціць да якога-н. месца.

Д. бочку да склепа.

2. Хутка даехаць куды-н. (разм.).

За гадзіну дакацілі да горада.

|| незак. дако́чваць, -аю, -аеш, -ае (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ваяво́да, -ы, ДМ -дзе, мн. -ы, -во́д, м.

1. У Старажытнай Русі: начальнік войска, кіраўнік горада ці акругі.

2. На тэрыторыі Заходняй Беларусі з 1920 да 1939 г. і ў Польшчы: кіраўнік ваяводства.

|| прым. ваяво́дскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

тапагра́фія, -і, ж.

1. Раздзел геадэзіі, які займаецца вывучэннем паверхні зямлі, сродкаў яе вымярэння і адлюстраваннем мясцовасці на планах або картах.

2. Паверхня і ўзаемнае размяшчэнне асобных пунктаў мясцовасці.

Т.

Магілёўскай вобласці.

Т. горада.

|| прым. тапаграфі́чны, -ая,-ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)