Ке́пка 1 ’мужчынскі мяккі галаўны ўбор з казырком без аколышка’ (ТСБМ, Сцяц., Сцяшк.). Гл. кепа.

Ке́пка 2 ’пячурка, ніша ў сценцы печы’ (Шатал.). Гл. кебка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Платкі́ ’ручнік на іконах’ (Касп.; в.-дзв., Сл. ПЗБ), платок ’ручнік’ (светлаг., Мат. Гом.), плашкі ’галаўны ўбор’ (ст.-дар., гом., ЛА, 4). Да платі (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Gehírn

n -(е)s, -e

1) (галаўны́) мозг

2) мазгі́ (страва, ежа)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

kópflos

a

1.

безгало́вы 2. дурны́, безгало́вы Kópfputz

m -es галаўны́ ўбор

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

капялю́ш

(польск. kapelusz, ад с.-лац. cappellus)

галаўны ўбор з палямі і высокім верхам.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

кі́вер, ‑а, м.

Цвёрды высокі галаўны ўбор без палёў, які насілі ў еўрапейскіх арміях у 18–19 стст. [Юрага] быў апрануты ў сіні шынель з бліскучымі эпалетамі, на галаве ківер з султанам, шабля пры баку і звонкія шпоры на абцасах. С. Александровіч.

[Польск. kiwior.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паво́йнік ​1, ‑у, м.

Травяністая або кустовая расліна сямейства казяльцовых.

паво́йнік ​2, ‑а, м.

Спец. Жгут з тонкіх галін, накшталт перавясла, якім змацоўваюць бярвёны плыта. Вада шумна клекатала ў тоўстых павойніках. Савіцкі.

паво́йнік ​3, ‑а, м.

Даўні жаночы галаўны ўбор; намітка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Гірля́нда ’гірлянда’. Магчыма, з рус. гирля́нда (а гэта з ням. Girlande або франц. guirlande; гл. Фасмер, 1, 408; Шанскі, 1, Г, 82). Параўн. і гірля́нда ’жаночы галаўны ўбор’ (Сцяшк.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

убо́р, -ру м.

1. убо́р, наря́д; (редко) одея́ние ср., облаче́ние ср.;

шлю́бны ўбор — сва́дебный наря́д (убо́р);

галаўны́ ўбор — головно́й убо́р;

2. украше́ние ср.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

каўпа́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

1. Галаўны ўбор конусападобнай, авальнай або іншай формы.

К. повара.

2. Накрыўка такой формы над чым-н.

Шкляны к.

|| памянш. каўпачо́к, -чка́, мн. -чкі́, -чко́ў, м.

|| прым. каўпа́чны, -ая, -ае (да 1 знач.) і каўпако́вы, -ая, -ае (да 2 знач.; спец.).

Каўпаковая печ (тэхнічная печ з награвальным і засцерагальным каўпаком).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)