Кічка1 ’гронка’ (Мат. Гом.), ’хамуціна, падціснутая пад клешнямі хамута’, ’валік з ануч, які насілі маладзіцы пад чапцом’ (Нар. словатв., Тарнацкі, Studia). Рус.кичка ’сабраныя ў пучок валасы жанчыны’, укр.кичка ’старадаўні галаўны ўбор жанчыны’, ’пракладка пад хамутом’, балг.кичка ’галаўны ўбор’, серб.-харв. (ц.-слав.) кычька ’валасы’, польск.kiczka ’пучок, звязка, маленькі сноп саломы, валік валасоў у жанчыны’, чэш.kyčka ’пучок валасоў, чуб, кутас, вязка’. Да прасл.kyčьka < kyka. Параўн. укр.кика ’галаўны ўбор маладой’, рус.кика ’жаночы галаўны ўбор’, ’частка хамута’, ст.-рус.кыка ’валасы на галаве, павязка’, ст.-слав.кыка ’пучок валасоў’, балг.кика ’тс’, серб.-харв.ки̏ка ’каса’, славен.кіка ’пучок валасоў’. Параўн. апафанічныя варыянты: лат.kika ’чуб’, ст.-інд.kucáte ’звіваецца’. Махэк₁, 243 мяркуе аб першасным значэнні ’пучок валасоў, чуб’ для прасл.kyka.
Кі́чка2 ’сечка (для рубкі чаго-небудзь)’ (Мат. Гом.). Няясна. Магчыма кантамінацыя, семантычнае прыпадабненне кічка1 да сечка.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
czołowy
czołow|y
1. лобны;
2. галоўны; асноўны; галаўны; пярэдні;
~a rola — галоўная роля;
~e stanowisko — вядучае (кіруючае; кіроўнае) становішча;
uderzenie ~e — галаўны ўдар
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
набакі́р, прысл.
Ссунуўшы, ссунуўшыся на адзін бок, на вуха (аб манеры насіць галаўны ўбор). Напяваючы песню, насунуўшы шапку набакір, вяртаўся Ясь дамоў.С. Александровіч.Сцяпанаў быў у новенькай гімнасцёрцы, галіфэ, у зухавата ссунутай набакір фуражцы.Алешка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
капялю́ш, капелюша, м.
Галаўны ўбор, мужчынскі — з палямі, жаночы — розных фасонаў. Саламяны капялюш. □ Прытрымліваючы капронавы капялюш, палі якога намоклі і абвіслі, Максім Сцяпанавіч сігаў вялізнымі крокамі.Карпаў.Каля століка пасажыра прайшла кабета ў чорным капелюшы.Бядуля.
[Лац. capellus.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Капы́тка ’жаночы галаўны ўбор з матэрыі’ (Шатал.). Назва звязана з формай убору. Ці запазычаны з польск.kapica, kapka ’чапец’? (гл. Слаўскі, 2, 54–55).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
чалма́
(цюрк. čalma)
мужчынскі галаўны ўбор у мусульман у выглядзе доўгага кавалка тканіны, абкручанага некалькі разоў вакол галавы.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
Ке́пка1 ’мужчынскі мяккі галаўны ўбор з казырком без аколышка’ (ТСБМ, Сцяц., Сцяшк.). Гл. кепа.
Ке́пка2 ’пячурка, ніша ў сценцы печы’ (Шатал.). Гл. кебка.