-цэфалія

(гр. kiphale = галава)

другая састаўная частка складаных слоў, якая паказвае на сувязь з паняццем «галава».

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

экза́рх, ‑а, м.

Гіст.

1. Галава жрацоў пры храме ў старажытнай Грэцыі.

2. Гіст. Намеснік імператара ў якой‑н. вобласці Візантыйскай імперыі.

3. У праваслаўнай царкве — галава асобнай царкоўнай вобласці ці самастойнай царквы.

[Грэч. éxarchos — галава, начальнік, намеснік.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

wig [wɪg] n.

1. пары́к

2. AmE, slang галава́, мазгі́

♦

blow one’s wig шале́ць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

сфенацэфа́лія

(ад гр. sphen = клін + kephale = галава)

галава клінападобнай формы (з расшыранай лобнай часткай і звужанай патыліцай).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

бабро́ў, ‑ова.

Які належыць бабру. Баброва галава паказалася двойчы і знікла. Брыль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мазгаўня́, ‑і, ж.

Разм. груб. Галава. І хрысціць кулак мазгаўню цвердалобую. Крапіва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

і́бісавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да ібіса, належыць яму. Ібісавая галава.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уча́дзець, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; зак.

Атруціцца чадам (у 1 знач.). Учадзела галава.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

clear-headed

[,klɪrˈhedɪd]

n.

сьве́тлы ро́зум, я́сная галава́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

birdbrain

[ˈbɜ:rdbreɪn]

n., Sl.

птушы́ны ро́зум, пуста́я галава́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)