блюсти́ несов.

1. ахо́ўваць, захо́ўваць, сцерагчы́, пільнава́ць;

2. выко́нваць, падтры́мліваць;

блюсти́ поря́док падтры́мліваць пара́дак;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

соблюда́ть несов.

1. (чистоту, порядок) захо́ўваць; трыма́ць;

2. (правила, законы) прытры́млівацца, трыма́цца (чаго), выко́нваць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прадпіса́ць, -пішу́, -пі́шаш, -пі́ша; -пішы́; -пі́саны; зак., каму што і з інф.

1. Аддаць распараджэнне, загадаць (афіц.).

П. выехаць.

2. Паставіць у абавязак выконваць што-н. (кніжн.).

П. строгую дыету.

|| незак. прадпі́сваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

абслуго́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., каго-што.

1. Выконваць работу, звязаную з задавальненнем чыіх‑н. патрэб. Сам жа падлоўчы не належаў да тутэйшага насельніцтва, патрэбы якога абслугоўвала гэта школа. Колас.

2. Выконваць работу, звязаную з эксплуатацыяй чаго‑н. (станка, машыны і пад.). Абслугоўваць адначасова некалькі станкоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

інтанава́ць, ‑ную, ‑нуеш, ‑нуе; незак.

Вымаўляць або выконваць што‑н. з якой‑н. інтанацыяй. Правільна інтанаваць. Фальшыва інтанаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

свянці́ць

(польск. święcić)

выконваць царкоўны абрад асвячэння, асвячаць.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

кашава́рыць, ‑ру, ‑рыш, ‑рыць; незак.

Разм. Выконваць абавязкі кашавара. Хто ж на кухні кашаварыць — Рыбу смажыць, кашу варыць? Муравейка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трука́цтва, ‑а, н.

Разм.

1. Майстэрства выконваць трукі (у 1 знач.).

2. Празмернае захапленне трукамі ў мастацтве. Фармалістычнае трукацтва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

encore​1 [ˈɒŋkɔ:] n. выкліка́нне на біс;

give/play an encore выко́нваць на біс

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

спра́ўнік, ‑а, м.

Начальнік павятовай паліцыі ў дарэвалюцыйнай Расіі. Выконваць.. загад губернатара прыехаў павятовы спраўнік з прыставам і стражнікам. Лобан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)