pupil
I [ˈpju:pəl]
n.
ву́чань -ня m., вучані́ца f.
II [ˈpju:pəl]
n.
зрэ́нка f. (во́ка)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Prímus
m -, -mi і -se уст. пе́ршы ву́чань (у класе)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
невосприи́мчивый
1. (плохо воспринимающий, усваивающий) неўспрыі́млівы;
невосприи́мчивый учени́к неўспрыі́млівы ву́чань;
2. мед., биол. неўспрыма́льны;
невосприи́мчивый органи́зм неўспрыма́льны аргані́зм.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
нулёўка, ‑і, ДМ ‑лёўцы; Р мн. ‑лёвак; ж.
Разм.
1. Машынка для стрыжкі нагала.
2. Падрыхтоўчы клас пры пачатковай школе да 1926 года.
3. м. і ж. Вучань (вучаніца) такога класа.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пяцёрачнік, ‑а, м.
Разм. Вучань, які звычайна атрымлівае пяцёркі; выдатнік. [Андрэйка:] — Вядома, я не такі, як ты, не пяцёрачнік. Сераднячок. Гамолка. Ну вось Валодзька і паказаўся. І, здаецца, нічога сабе: пяцёрачнікам прыехаў. Кірэйчык.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
студы́ец, ‑дыйца, м.
Вучань студыі (у 2 знач.). Шматлікія дыспуты, гарачыя спрэчкі, прагляды і абмеркаванні розных спектакляў, выставак і карцінных галерэй і музеяў — усё гэта павышала культурны і прафесіянальны ўзровень студыйцаў. «Беларусь».
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
раме́снік, -а, мн. -і, -аў, м.
1. Чалавек, які займаецца, валодае прафесійным рамяством.
Дробны р.
2. перан. Той, хто працуе без творчай думкі, па шаблоне.
3. Вучань рамеснага вучылішча (разм.).
|| ж. раме́сніца, -ы, мн. -ы, -ніц.
|| прым. раме́сніцкі, -ая, -ае і раме́сны, -ая, -ае (да 1 знач.).
Р. промысел.
Рамесная праца.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
disciple
[dɪˈsaɪpəl]
n.
1) пасьлядо́ўнік -а m., ву́чань -ня m.
2) адзі́н з Хрысто́вых Апо́сталаў
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Жакі́ ’дзеці, што хадзілі на каталіцкі вялікдзень з вітаннямі і рацэямі па хатах’ (валож., Жыв. сл., 41), ’валачобнікі’ (Сл. паўн.-зах.). Рус. смал. жак ’вучань, студэнт’, укр. жак ’шкаляр, бурсак’ (Грынч.). Ст.-бел. жакъ ’каталіцкі царкоўны служыцель, шкаляр’ (1423–1438 гг., Булыка, Запазыч., 112–113). З польск. żak ’вучань, царкоўны служыцель’ (з XV ст., Рэчак) < чэш. žak < раманск. (магчыма, паўн.-італ. zago), с.-лац. zaco < лац. diacus < грэч. διάκονος (> дыякон, дзяк, гл.). Брукнер, 661; Фасмер, 2, 34; Голуб-Копечны, 441; Махэк₂, 721; Скок, 3, 670; Безлай, 1, 101.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
другаго́днік, ‑а, м.
Вучань або студэнт, які застаўся на другі год у тым самым класе, на тым самым курсе. — Мы ў школе.. вырашылі прыняць на сябе павышаныя абавязацельствы: ніводнага другагодніка, ніводнай дрэннай адзнакі. Лобан.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)