белалі́сты, ‑ая, ‑ае.

Пра расліну, у якой лісце з белым адлівам. Белалістая таполя.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адбялі́ць, -бялю́, -бе́ліш, -бе́ліць; -бе́лены; зак., што.

Зрабіць белым, выбеліць.

А. палатно.

|| незак. адбе́льваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. адбе́льванне, -я, н. і адбе́лка, -і, ДМ -лцы, ж.

Адбельванне драўніннай масы.

|| прым. адбе́льны, -ая, -ае і адбе́лачны, -ая, -ае.

Адбельны цэх.

Адбелачныя матэрыялы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прасло́йка, -і, ДМ -йцы, ж.

1. гл. праслаіць.

2. мн. -і, -ло́ек. Тонкі слой, палоска паміж слаямі чаго-н.

Праслойкі іншага колеру ў белым мармуры.

3. мн. -і, -ло́ек, перан. Грамадская група, частка грамадства, арганізацыі, якая вызначаецца якімі-н. асаблівасцямі.

Сацыяльная п.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Esurienti panis cibarius siligineus videtur

Галоднаму чорны хлеб здаецца белым.

Голодному чёрный хлеб кажется белым.

Гл.: Anima esuriens...

Шасцімоўны слоўнік прыказак, прымавак і крылатых слоў (1993, правапіс да 2008 г.)

меляно́пус

(н.-лац. melanopus)

разнавіднасць цвёрдай пшаніцы з белым зернем.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

першазі́мак, ‑мку, м.

Першая зімовая санная дарога. Здаецца, яшчэ тыдзень-другі — і на змену дажджу пасыплецца снег, ляжа на зямлю мяккім пухам, і заскрыпяць па белым некранутым першазімку вясёлыя сані. Ігнаценка. Першазімак — першы след Уецца белым поясам. Рудкоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

арнау́тка, ‑і, ДМ ‑тцы, ж.

Гатунак яравой цвёрдай пшаніцы са шклопадобным белым зернем.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вятро́ўнік, ‑у, м.

Шматгадовая травяністая расліна сямейства ружакветных з ружовым або жаўтавата-белым суквеццем.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Памаражы́ць, поморожиты ’зацвісці троху (аб хлебе)’ (Клім.). Відаць, ад марожаны < мароз (г. зн. пакрыцца белым налётам). Параўн. польск. morożowaty ’аб масці каня’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пабялі́цца, ‑бялюся, ‑белішся, ‑беліцца; зак.

1. Пакрыць сабе твар бяліламі.

2. Стаць, зрабіцца белым у выніку спецыяльнай апрацоўкі. Сцены добра пабяліліся. // Пакрыцца чым‑н. белым. Пабяліліся кусты, пабяліліся масты, пабяліліся пянькі, прытупіліся канькі. Шушкевіч. Гімнасцёрка пабеліцца потам салёным, губы высушыць горкая смага... Гаўрусёў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)