Únterlage

f -, -n

1) по́дсціл(ка)

2) падста́ўка

3) перан. асно́ва

4) pl да́ныя; дакумента́цыя

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

гіпербазі́ты

(ад гіпер- + гр. basis = аснова)

горныя пароды вулканічнага паходжання, з нязначным утрыманнем крэменякіслаты.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Кукаве́ркі ’галушкі’ (Жд. 2). Складанае слова. Першая аснова ўзыходзіць да кука 2 (гл.), якая формай нагадвае галушку. Другая аснова не выклікае пэўных асацыяцый. Ці не да вавёркі (гл.)? Магчыма, таксама кантамінацыя.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

principle [ˈprɪnsəpl] n.

1. но́рма, асно́ўнае пра́віла (паво́дзін); пры́нцып (у розных знач.);

a man of principle прынцыпо́вы чалаве́к;

a man without principles беспрынцы́пны чалаве́к;

on principle прынцыпо́ва;

stick to one’s principles прытры́млівацца сваі́х пры́нцыпаў

2. пры́нцып, асно́ва, зако́н;

Archimed’s principle зако́н Архіме́да;

the principle of universal gravitation зако́н сусве́тнага прыцягне́ння

3. пры́нцып (работы), асно́ва (дзеяння, канструкцыі)

♦

in principle у пры́нцыпе

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

канва́ ж

1. Gíttergewebe n -s, -;

2. перан (аснова) Grúndlage f -, -n; Skelétt n -(e)s, -e;

канва́ сюжэ́ту Skelétt der Hándlung

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

заде́л м.

1. спец. зачы́н, -ну м., распача́так, -тку м., асно́ва, -вы ж.;

2. (запас полупродуктов, заготовок) задзе́л, -лу м., запа́с, -су м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

базіпады́т

(ад гр. basis = аснова + podos = нага)

другі членік асноўнай часткі (протападыта) двухгаліністай канечнасці ракападобных.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

гапластэмані́я

(ад гр. haploos = адзіночны, просты + stemon = аснова тканкі)

наяўнасць аднаго кола тычынак у кветцы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

◎ Плёт ’пляцёнка’ (Яруш.). Да плесці (гл.), аснова *plet‑.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

касця́к, ‑а, м.

Сукупнасць касцей як апора цела чалавека або жывёліны; шкілет. // чаго. Разм. Каркас, аснова чаго‑н. Касцяк машыны. // перан.; чаго або які. Асноўная частка чаго‑н., апора. Касцяк партыйнай арганізацыі. □ Касцяк сюжэта драмы [«Раскіданае гняздо»] складаюць факты і падзеі, што калісьці мелі месца ў сям’і Луцэвічаў. Ярош.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)