1.што. Зрабіць чорным (агнём, фарбай і пад.). Узняўся аднойчы раптоўна ўраган, Счарніў увесь дуб перунамі.Ставер.
2.перан.; каго. Разм. Зняславіць, нагаварыць чаго‑н. на каго‑н. Не можа ён [Звадыяш] і дня пражыць, Каб не счарніць каторага.Броўка.[Сямён Парфёнавіч:] [Шыковіч] хоча абяліць таго, хто сам сябе счарніў.Шамякін.
3.каго. Разм. Збіць, адлупцаваць. Хлопца .. Макрыны Рудак [Стэцкі] счарніў бізуном за тое, што карова ўбегла ў яго канюшыну.Пестрак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Вы́лупіць ’абадраць, ачысціць ад скуры, лупін’ (БРС, Нас., Яруш., Касп.); ’вырваць, паглуміць’ (Сцяшк.); ’вытарашчыць вочы’ (Нас., Бяльк.); ’пабіць, адлупцаваць’ (БРС, Нас., Шат.); ’выставіць напаказ’ (Нас.), вы́лупіцца ’вылезці з яйца (аб птушанятах)’ (Нас.); ’накінуцца на некага з крыкам, ашчэрыцца’ (Нас., Шат.); ’прыбрацца, упрыгожыцца’ (Касп.). Гл. лупіць. Апошняе значэнне запазычана, магчыма, з рус. мовы; параўн. рус.пск., цвяр., валаг., каз. і г. д. вылупа́ться ’прыбірацца, выстройвацца’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
wíchsen
vt
1) чы́сціць (абутак), націра́ць (падлогу)
2) фарбава́ць (вусы)
3)
j-n ~ — разм.адлупцава́ць каго́-н.
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
адлупі́ць, ‑луплю, ‑лупіш, ‑лупіць; зак.
1.што. Аддзяляючы, зняць з чаго‑н. (кару, лупіны і пад.). Адлупіць наклейку з бутэлькі. □ Косцік выцягнуў з-пад ложка свае старыя чаравікі, адлупіў у адным з іх [сцілку] і схаваў за яе сакрэтную пісульку.Паслядовіч.//Разм. Адарваць. Адлупіць рукаў.
2.каго. Разм. Моцна набіць, адлупцаваць. Здаецца, калі Іван счапіўся з Вавілам, на вуліцы нікога не было, але ў клубе ўжо гаварылі, што Іван з Алёшам адлупілі Пухціка.Кудравец.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
sálzen
vt салі́ць, засалі́ць
◊ j-m den Bú- ckel ~ — разм. даць каму́-н. па шді, адлупцава́ць каго́-н.
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
адхадзі́ць
1. (дзе-н пэўны час) (eine Zeit lang) gehen*vi (s); herúmlaufen*vi (s);
2. (адлупцаваць) veprügeln vt;
3. (вылечыць) j-n gesúnd pflégen, j-m wíeder auf die Béine hélfen*
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
1.Разм. Змалаціць, перастаць малаціць, зрабіўшы норму або страціўшы сілы. [Пахілка:] — Не, братачка, я сваё адмалаціў. Шкадую толькі, што не ў пару паміраю.Савіцкі.
2. Адпрацаваць на малацьбе за доўг, паслугу.
3.перан.Разм. Моцна набіць, адлупцаваць каго‑н. [Катаржнік:] — І на стайні так адмалацілі — Ракам поўз дамоў, ісці не мог.Бялевіч.
4.перан.; што і без дап.Разм. Невыразна, у хуткім тэмпе прачытаць, выказацца; адбарабаніць. Даклад не прачытаў, а адмалаціў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
zerznąć
зак. зрэзаць, адрэзаць; спілаваць;
zerznąć skórę komu coразм.адлупцавацькаго; злупіць скуру з каго
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
versóhlen
vt
1) падшыва́ць абу́так, рабі́ць падэ́швы
2) разм.адлупцава́ць
j-m etw. ~ — разм. нахлусі́ць каму́-н. што-н.
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)