insurance [ɪnˈʃʊərəns] n.

1. страхава́нне;

life insurance страхава́нне жыцця́

2. страхавы́ ўзно́с; страхава́я прэ́мія

3. (against) сро́дак абаро́ны; гара́нтыя

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Entlástungszeuge

m -n, -n юрыд. све́дка абаро́ны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

sector

[ˈsektər]

n.

1) Geom. сэ́ктар -у m.

2) Milit. уча́стак абаро́ны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

блакга́уз, ‑а, м.

Палявое ўмацаванне (першапачаткова з бярвення) з байніцамі, якое прыстасавана для самастойнай кругавой абароны невялікага вайсковага падраздзялення.

[Ням. Blockhaus.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

крэ́пасць Умацаванае месца, прызначанае для абароны (БРС). Тое ж крэпа (Нас. АУ).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

абаро́на, -ы, ж.

1. гл. абараніць.

2. Сукупнасць сродкаў, неабходных для адпору ворагу.

Мацаваць абарону краіны.

3. Сістэма абарончых збудаванняў.

Прарваць абарону ворага.

4. Абарончы бок у судовым працэсе, у гульні.

Сведкі абароны.

Гуляць у абароне.

|| прым. абаро́нны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

траншэ́я, -і, мн. -і, -шэ́й, ж.

1. Роў, канава, прызначаныя для захоўвання, укладкі чаго-н.

Т. для закладкі водаправодных труб.

Сіласная т.

2. Вузкі глыбокі роў з брустверам, які злучае ў адну лінію ўсе агнявыя пункты абароны.

|| прым. траншэ́йны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

аграхі́мія, ‑і, ж.

Навука пра жыўленне раслін, выкарыстанне ўгнаенняў і хімічных сродкаў абароны раслін з мэтай атрымання высокіх устойлівых ураджаяў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Secretary of State [ˌsekrətri əvˈsteɪt] n.

1. міні́стр;

the Secretary of State for Defence міні́стр абаро́ны

2. міні́стр заме́жных спраў (у ЗША)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

жыгу́чы, ‑ая, ‑ае.

1. Колючы, пякучы (пра клеткі — органы абароны і нападу кішачнаполасцевых жывёл). Жыгучыя клеткі.

2. Разм. Пякучы. Жыгучая крапіва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)